Είχα σκοπό να αναρτήσω σαν πρώτο θέμα σε αυτήν την κατηγορία κάτι άλλο αλλά τελικά αποφάσισα να το αφήσω για αργότερα και να εγκαινιάσω την κατηγορία Nick reveals his thoughts... με κάτι που είχα γράψει πριν κάποιο διαστήμα. Σε μερικούς ίσως φανεί παράξενο, σε άλλους χαζό, αλλά έστω και σε έναν να φανεί ενδιαφέρον και να γίνει λόγος ώστε να προβληματιστεί αξίζει τον κόπο...
Ουσιαστικά ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μία "εικονική πραγματικότητα" στην οποία είναι δέσμιος. Αναπτύσσοντας τα αισθήματα του εγωισμού και της ζήλειας με το πέρασμα των αιώνων έχει φτάσει στο σημείο να αναλώνει ένα τεράστιο κομμάτι του χρόνου του προσπαθώντας να πετύχει. Τί να πετύχει? Μάλλον το στόχο του να περνάει καλά και να είναι ευτυχισμένος. Η ειρωνεία είναι ότι προσπαθώντας να πετύχει αυτόν το στόχο χάνει άπειρες στιγμές καλοπέρασης και ευτυχίας. Βλέποντας λοιπόν από μία άλλη σκοπιά τα πράγματα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ανθρωπότητα πηγαίνοντας μπροστά πηγαίνει ουσιαστικά πίσω.
Με τον όρο "εικονική πραγματικότητα" αναφέρομαι στις τεράστιες ποσότητες ιδανικών και υποχρεώσεων που η κοινωνία μάς επιβάλει να ακολουθούμε. Η λέξη αποτυχία εξισώνεται στη συνείδηση των νέων, κυρίως, ανθρώπων με τη λέξη μπαμπούλας των παιδικών χρόνων. Στο άκουσμα της και μόνο δημιουργεί τρόμο και ένα μεγάλο ποσοστό προτιμάει την αυτοκτονία από την αντιμετώπιση της.
Αυτό το γεγονός είναι φυσικό επακόλουθο, θα μπορούσαμε να πούμε, της ανωτερότητας του ανθρώπινου μυαλού απέναντι στα άλλα ζώα. Ο άνθρωπος είναι "προγραμματισμένος" να δημιουργεί, να θέλει πάντα το κάτι παραπάνω, να θέλει πάντα να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που ξεφεύγει. Χάνει το στόχο και αφοσιώνεται στα μέσα, εξελίσσοντας τα συνεχώς ώστε να γίνουν τελειότερα. Αυτή η διαδικασία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το είδος μας είναι ένα είδος συλλογικότητας και επαφής ωθεί την ανθρωπότητα σε έναν τούνελ χωρίς τέλος. Οι ώρες εργασίας γίνονται περισσότερες, το ίδιο και οι υποχρεώσεις. Ας ευχηθούμε μόνο αυτό το τούνελ να μην είναι όπως προείπα ατελείωτο αλλά να σταματάει κάπου. Να έχει ένα αδιέξοδο.
Αδιέξοδο όχι με τη γνωστή έννοια, αλλά με την έννοια της απόλυτης επίτευξης, της απόλυτης ηρεμίας και απόλαυσης. Της πραγματικής ευτυχίας! Έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητες και στην ανάπτυξη του ανθρώπινου μυαλού, πιστεύω ότι κάποια μέρα θα καταφέρουμε να καταλάβουμε αυτήν την πραγματικότητα. Να σταματήσουμε να παλεύουμε, να ιδρώνουμε και να χρησιμοποιούμε δύσβατα μονοπάτια για κάτι τόσο απλό και τόσο εύκολο.
Βέβαια ίσως όλα αυτά να ακούγονται οπισθοδρομικά και να δημιουργείται εύλογα το ερώτημα : ’’ Ε και τί να κάνουμε? Να μην αναπτυσσόμαστε?’’. Φυσικά και να αναπτυσσόμαστε! Αλλά σε περιοχές που σκοπό θα έχουν την πραγματική χαρά, την πραγματική ευτυχία και πιο σωστά ,αν και πιο απλοϊκά, την ικανότητα να κάνει ο καθένας ό,τι τον ευχαριστεί! Ό,τι πραγματικά τον ευχαριστεί! Το ξέρω ότι φαίνεται αδύνατο να συμβεί και αυτή η αδυναμία οφείλεται σε αυτά που ανέφερα παραπάνω...
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με το παραπάνω κείμενο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζητούμενο τελικά ίσως είναι, ο καθένας να προσδιορίσει τους στόχους...που τον ευχαριστούν ή που νομίζουν ότι τον ευχαριστούν...θέτοντας έτσι τα "αδιέξοδα" του....αδιέξοδα και όχι αδιέξοδο γιατί οι στόχοι του καθένα είναι πολλοί.....γιατί ο άνθρωπος είναι φιλόδοξος και πολλές φορές φτάνει και ξεπερνάει τα όρια της απληστίας...οπότε, ναι να δουλεύμε....να δουλεύουμε και πολύ δεν πειράζει... αρκεί να υπάρχει όραμα και όχι γιατί πρέπει....
Αυτή μάλλον είναι μία απάντηση συμβιβασμού και όχι ανατροπής της εικονικής πραγματικότητας που ζούμε...αλλά δύσκολα θα γίνει μία τέτοια ανατροπή...